dividunt

Discretiva

dividunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīvidunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	dīvidō (dīvidere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːwidunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vi·dunt — morphologica: di-vid-unt

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

• Terram intrant inclitam, | cuncta devastantes,

capiunt Christicolas, | senes et infantes,

et ut fere pessime | sanguinem amantes

iugulant puerulos, | dividunt pregnantes. —Carmina Burana variorum auctorum (Carmina moralia et satirica, 50, 7. fl.1230)

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Cum enim illi orbes, qui caelum quasi medium dividunt et aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis ὁρίζοντες nominantur, a nobis ‘finientes’ rectissime nominari possunt, varietatem maximam habeant aliique in aliis locis sint, necesse est ortus occasusque siderum non fieri eodem tempore apud omnis. —De divinatione Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• semina adrosa condunt, ne rursus in frugem exeant e terra, maiora ad introitum dividunt, madefacta imbre proferunt atque siccant. operantur et noctu plena luna, eaedem interlunio cessant. iam in opere qui labor, quae sedulitas! et quoniam ex diverso convehunt altera alterius ignara, certi dies ad recognitionem mutuam nundinis dantur. —Naturalis historia Plinii ^[3]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Et si quidem pro somno noctem, pro vigilia diem vult intelligi, recta fateor ac vera est divisio: equis enim partibus tempus inter sese dividunt. —De remediis utriusque fortune Petrarcae ^[4][2]

Fontes

3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 36, [109] — dividunt