divina

Latine

dīvīna

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːna/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·na — morphologica: divin-a

Notatio

← Latine: dīvīnus

Nomen substantivum

dīvīn|a, -ae fem.

1. Mulier quae divinandi et praesentiendi vim habet.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	dīvīna	dīvīnae	I
gen.	dīvīnae	dīvīnārum	II
dat.	dīvīnae	dīvīnīs	III
acc.	dīvīnam	dīvīnās	IV
abl.	dīvīnā	dīvīnīs	VI
voc.	dīvīna	dīvīnae	V

Dictiones collatae

• dīvīnāculum
• dīvīnātio
• dīvīnātor
• dīvīnō, dīvīnāre
• dīvīnus

Synonyma

1. dīvīnātrix

Translationes

Mulier quae divinandi et praesentiendi vim habet

Anglice: female (en) diviner (en), prophet (en), soothsayer (en)

Germanice: Prophetin (de), Seherin (de), Wahrsagerin (de)

Discretiva

divina dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dīvīna

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīvīna	casus nominativus singularis · genus femininum	adiectivi dīvīnus
dīvīna	casus vocativus singularis · genus femininum	adiectivi dīvīnus
dīvīna	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus
dīvīna	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus
dīvīna	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus
dīvīna	casus nominativus pluralis	substantivi dīvīnum
dīvīna	casus accusativus pluralis	substantivi dīvīnum
dīvīna	casus vocativus pluralis	substantivi dīvīnum

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːna/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·na — morphologica: divin-a

dīvīnā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīvīnā	casus ablativus singularis · genus femininum	adiectivi dīvīnus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːnaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·nā — morphologica: divin-a