dubitantes

Discretiva

dubitantes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dubitantēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii dubitāns
dubitantēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii dubitāns
dubitantēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii dubitāns
dubitantēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii dubitāns
dubitantēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii dubitāns
dubitantēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii dubitāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtan.teːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tan·tēs — morphologica: dubit-ant-es

Loci

Vitruvius ca. -80…-15

Titus Livius -58…+17

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 30-22 a.C.n.)

• Itaque etiam atque etiam veterem revocandam censeo rationem. Maiores enim pecoribus immolatis, quae pascebantur in iis locis, quibus aut oppida aut castra stativa constituebantur, inspiciebant iocinera, et si erant livida et vitiosa primo, alia immolabant dubitantes, utrum morbo an pabuli vitio laesa essent. —De architectura Vitruvii ^[1][2]

class.  (anno 392 u.c.)

• Tum M. Curtium, iuvenem bello egregium, castigasse ferunt dubitantes an ullum magis Romanum bonum quam arma virtusque esset, et silentio facto templa deorum immortalium, quae foro imminent, Capitoliumque intuentem et manus nunc in caelum, nunc in patentes terrae hiatus ad deos manes porrigentem, se devovisse; equo deinde quam poterat maxime exornato insidentem, armatum se in specum immisisse; donaque ac fruges super eum a multitudine virorum ac mulierum congestas lacumque Curtium non ab antiquo illo T. Tati milite Curtio Mettio sed ab hoc appellatum. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

saec. I.

• Nonnulli pelle hyaenae satoriam trimodiam vestiunt, atque ita ex ea, cum paulum immorata sunt semina, iaciunt, non dubitantes proventura, quae sic sata sint. Quaedam etiam subterraneae pestes adultas segetes radicibus subsectis enecant. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Ad postrema cantus cum fidibus ornatuque omni, sicut stabat canebatque, iecit sese procul in profundum. Navitae hautquaquam dubitantes, quin perisset, cursum, quem facere coeperant, tenuerunt. —Noctes Atticae A. Gellii ^[5][2]

Fontes