dubitato

Discretiva

dubitato dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dubitātō

Proprietates grammaticales¹

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitātō	secunda singularis	futurum	activa	imperativus	dubitō (dubitāre)
dubitātō	tertia singularis	futurum	activa	imperativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtaːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·tō — morphologica: dubit-ato

Proprietates grammaticales²

Forma	Modus flexurae	originis
dubitātō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii dubitātus
dubitātō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii dubitātus
dubitātō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii dubitātus
dubitātō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii dubitātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtaːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·tō — morphologica: dubitat-o

Usus

Latinitas nova

saec. XVI. - saec. XVII.

• Ecce tibi, vir excellentissime, Marci Velseri litteras ad magnum Scaligerum exaratas, quotquot in scriniis nostris comparuerunt. Si quid ejusdem auctoris in manus meas postea inciderit, id ad te perventurum in aeque ac illa, quae nunc mittuntur, ne dubitato. —Sylloge epistolarum a viris illustribus scriptarum Iusti Lipsii (1547-1606). Tomus 5, Johannis Schefferi et Nicolai Heinsii epistolae. Mutuae. Epistola CCLXXII.. Nic. Heinsius Fr. Ben. Carpzovio. Lipsiam.

Italice

dubitato

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitato	—	perfectum	—	participium	dubitare

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtato/

Syllabificatio phonetica: du·bi·ta·to — morphologica: dubitat-o