dubito

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.bi.toː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tō — morphologica: dubit-o

Notatio

← Latine: dubius

Verbum temporale

dubit|ō, -āre, -āvī, -ātum ^{[1][2][3][4][5]}

1. Non prorsus credere, fortasse falsum esse credere

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dubit-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dubitō	dubitem		dubitābam	dubitārem	dubitābō
II. sing.	dubitās	dubitēs	dubitā!	dubitābās	dubitārēs	dubitābis	dubitātō!
III. sing.	dubitat	dubitet		dubitābat	dubitāret	dubitābit	dubitātō!
I. plur.	dubitāmus	dubitēmus		dubitābāmus	dubitārēmus	dubitābimus
II. plur.	dubitātis	dubitētis	dubitāte!	dubitābātis	dubitārētis	dubitābitis	dubitātōte!
III. plur.	dubitant	dubitent		dubitābant	dubitārent	dubitābunt	dubitantō!
Thema	Vox passiva
dubit-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dubitor	dubiter		dubitābar	dubitārer	dubitābor
II. sing.	dubitāris	dubitēris	dubitāre!	dubitābāris	dubitārēris	dubitāberis	dubitātor!
III. sing.	dubitātur	dubitētur		dubitābātur	dubitārētur	dubitābitur	dubitātor!
I. plur.	dubitāmur	dubitēmur		dubitābāmur	dubitārēmur	dubitābimur
II. plur.	dubitāminī	dubitēminī	dubitāminī!	dubitābāminī	dubitārēminī	dubitābiminī	—
III. plur.	dubitantur	dubitentur		dubitābantur	dubitārentur	dubitābuntur	dubitantor!

Thema	Vox activa
dubitāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dubitāvī	dubitāverim	dubitāveram	dubitāvissem	dubitāverō
II. sing.	dubitāvistī	dubitāveris	dubitāverās	dubitāvissēs	dubitāveris
III. sing.	dubitāvit	dubitāverit	dubitāverat	dubitāvisset	dubitāverit
I. plur.	dubitāvimus	dubitāverimus	dubitāverāmus	dubitāvissēmus	dubitāverimus
II. plur.	dubitāvistis	dubitāveritis	dubitāverātis	dubitāvissētis	dubitāveritis
III. plur.	dubitāvērunt	dubitāverint	dubitāverant	dubitāvissent	dubitāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dubitāre	dubitāvisse	dubitātūrum, -am, -um esse	dubitāns		dubitātūrus, -a, -um­
Vox passiva	dubitārī	dubitātum, -am, -um esse	dubitātum īrī		dubitātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dubitandī		dubitandus, -a, -um			dubitātum	dubitātū

Dictiones collatae

• dubietās
• dubiōsus
• dubius, dubiē, dubiō
• indubius, indubiē, indubiō
• indubitātus, indubitātē, indubitātō, indubitātim
• indubitāns, indubitanter

Dictiones derivatae

• dubitābilis
• dubitanter
• dubitātim
• dubitātiō
• dubitātīvus, dubitātīvē
• dubitātor

Composita

• addubitō, addubitāre, addubitātiō
• indubitō, indubitāre
• subdubitō, subdubitāre

Usus

Exempla

• Thomas Morus, Utopia, cum accusativo cum infinitivo: “Putet me hunc libellum post annum fere ad te mittere, quem te non dubito intra sesquimensem expactasse.”

Translationes

Non prorsus credere	dilatare ▼

Non prorsus credere	collabi ▲

Anglice: waver (en), doubt (en), question (en) Esperantice: dubi (eo) Germanice: zweifeln (de), bezweifeln (de) Italice: dubitare (it)

Discretiva

dubito dictio est in variis linguis:

• Italice: dubito

Italice

dubito

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubito	prima singularis	praesens	activa	indicativus	dubitare

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.bi.to/

Syllabificatio phonetica: du·bi·to — morphologica: dubit-o

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Aulus Gellius ca. 130-180

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Si, Comini, populi arbitrio tua cana senectus

spurcata inpuris moribus intereat,

non equidem dubito, quin primum inimica bonorum

lingua execta avido sit data vulturio,

effossos oculos voret atro gutture corvus,

intestina canes, cetera membra lupi. —Carmina Catulli ^[6][7]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Quod cum ita Varro dicat, dubito hercle, an posterior syllaba in eo verbo, quod apud Homerum est, acuenda sit, nisi quia voces huiusmodi, cum ex communi significatione in rei certae proprietatem concedunt, diversitate accentuum separantur. —Noctes Atticae A. Gellii ^[8][7]

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Tum ego: Papae, inquam, ut magna promittis. Nec dubito, quin possis efficere; tu modo, quem excitaveris, ne moreris.

Primum igitur, inquit, bonis semper adesse potentiam, malos cunctis viribus esse desertos agnoscas licebit, quorum quidem alterum demonstratur ex altero. —Consolatio philosophiae Boetii ^[9][7]

Fontes