duodeni

Latine

XII
Cardinalis:	duodecim
Ordinalis:	duodecimus
Adverbium:	duodeciēs
Distributivus:	duodēnī
Proportionalis:	duodecuplus
Multiplicativus:	duodecimplex
Collectivus:	…
XI – XII – XIII

(XI) ūndēnī ← duodēnī → ternī dēnī (XIII)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.oˈdeːniː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·o·dē·nī — morphologica: duo-den-i

Numerus distributivus

duodēn|ī, -ae, -a plur.

1. √ Duodecim pro quoque (adiectivum numerale distributivum).
2. Duodecim coniuncti.

Declinatio

Numerale distributivum plurale
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.
nom.	duodēnī	duodēnae	duodēna	nom.
gen.	duodēnōrum duodēnûm	duodēnārum	duodēnōrum duodēnûm	gen.
dat.	duodēnīs	duodēnīs	duodēnīs	dat.
acc.	duodēnōs	duodēnās	duodēna	acc.
abl.	duodēnīs	duodēnīs	duodēnīs	abl.
voc.	duodēnī	duodēnae	duodēna	voc.

Translationes

Duodecim pro quoque	dilatare ▼

Duodecim pro quoque	collabi ▲

Anglice: twelve (en) each (en) Germanice: je zwölf (de)

Duodecim coniuncti	dilatare ▼

Duodecim coniuncti	collabi ▲

Anglice: twelve (en) at a time (en) Germanice: zwölf (de) auf einmal (de)

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• partus duodeni quibus numerosissimi, cetero quini, seni, aliquando singuli, quod prodigiosum putant, sicut omnes mares aut omnes feminas gigni. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Adrisi lepido sermoni Photidis et in vicem cavillatus: «Ergo igitur iam et ipse possum» inquam «mihi primam istam virtutis adoriam ad exemplum duodeni laboris Herculei numerare vel trigemino corpori Geryonis vel triplici formae Cerberi totidem peremptos utres coaequando. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes