duplari

Discretiva

duplari dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duplārī	—	praesens	passiva	infinitivus	duplō (duplāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duˈplaːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plā·rī — morphologica: dupl-ari

Usus

Latinitas postclassica

saec. V.

• Hinc et Timaeus Platonis fabricatorem mundanae animae deum partes eius ex pari et impari, id est duplari et triplari numero, intertexuisse memorauvit, ita ut a duplari usque ad octo, a triplari usque ad viginti septem staret alternatio mutuandi. —In somnium Scipionis commentarii Macrobii (fl. 420). Liber primus. Cap. 6, [2].