duplo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduploː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plō — morphologica: dupl-o

Notatio

← Latine: duplus

Verbum transitivum

dupl|ō, -āre, -ātum ^[1][2][3][4]

1. Duplum facere

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dupl-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	duplō	duplem		duplābam	duplārem	duplābō
II. sing.	duplās	duplēs	duplā!	duplābās	duplārēs	duplābis	duplātō!
III. sing.	duplat	duplet		duplābat	duplāret	duplābit	duplātō!
I. plur.	duplāmus	duplēmus		duplābāmus	duplārēmus	duplābimus
II. plur.	duplātis	duplētis	duplāte!	duplābātis	duplārētis	duplābitis	duplātōte!
III. plur.	duplant	duplent		duplābant	duplārent	duplābunt	duplantō!
Thema	Vox passiva
dupl-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	duplor	dupler		duplābar	duplārer	duplābor
II. sing.	duplāris	duplēris	duplāre!	duplābāris	duplārēris	duplāberis	duplātor!
III. sing.	duplātur	duplētur		duplābātur	duplārētur	duplābitur	duplātor!
I. plur.	duplāmur	duplēmur		duplābāmur	duplārēmur	duplābimur
II. plur.	duplāminī	duplēminī	duplāminī!	duplābāminī	duplārēminī	duplābiminī	—
III. plur.	duplantur	duplentur		duplābantur	duplārentur	duplābuntur	duplantor!

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	duplāre	—	—	duplāns		—­
Vox passiva	duplārī	duplātum, -am, -um esse	duplātum īrī		duplātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
duplandī		duplandus, -a, -um			duplātum	duplātū

Dictiones collatae

• dupliō

Synonyma

1. duplicō, duplicāre

Dictiones derivatae

• duplātiō

Translationes

Duplum facere	dilatare ▼

Duplum facere	collabi ▲

Anglice: double (en), duplicate (en) Dacoromane: dubla (ro), îndoi (ro) Francogallice: doubler (fr) Germanice: verdoppeln (de), duplizieren (de) Hispanice: doblar (es) Italice: doppiare (it) Lusitane: dobrar (pt) Suecice: dubbla (sv)

Discretiva

duplo dictio est in variis linguis:

• Batave: duplo
• Hispanice: duplo
• Indonesie: duplo
• Italice: duplo
• Lusitane: duplo

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplō	casus dativus singularis · genus masculinum	adiectivi duplus
duplō	casus ablativus singularis · genus masculinum	adiectivi duplus
duplō	casus dativus singularis · genus neutrum	adiectivi duplus
duplō	casus ablativus singularis · genus neutrum	adiectivi duplus
duplō	casus dativus singularis	substantivi duplum
duplō	casus ablativus singularis	substantivi duplum

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduploː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plō — morphologica: dupl-o

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Isidorus Hispalensis 560-636

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

• Alexandro Magno res ibi gerente toto die aestivo unam concham impleri iustum erat, omni vero fecunditate e maiore horto congios senos, e minore singulos, cum et duplo rependebatur argento, nunc etiam singularum arborum largior vena. ter omnibus percutitur aestatibus, postea deputatur. —Naturalis historia Plinii ^[5]

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Cum autem diutius aures pulsat sonus nullis distinctus articulis, et ab aliquo tandem fine coniunctus alter duplo, aut etiam tanto editur spatio; attentione in succedentem perpetuo sonum motus ille animi, qui attentione ad praeteritum et elapsum sonum cum transibat est factus, reprimitur, id est non ita remanet in memoria. —De musica Augustini ^[6][7]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Hoc solum oppositorum genus ad se refertur. Non est enim maius, nisi ad minus referatur; et simplum, nisi ad duplum. Nam relativum relativo ita opponitur ut hoc ipsum, quod opponitur, aut eius sit, cui opponitur, ‹aut ad id› quocumque modo referatur. Dimidium enim opponitur duplo, eiusque dupli medium est, sed ita illi opponitur ut eius sit, cui opponitur. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[8]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Non ne partes proportionaliter sumptas totidem (ut aiunt) maior circulus admittit atque minor, ita tandem ut si centrum ut divisibile capiatur, circulus quidam erit totidem admittens terminorum sedes quot et ultima circumferentia: quandoquidem non pauciores lineae a centro, et centro proximiore circulo terminatur, quam a remotissimo quocumque. At qui eiusdem rationis ubique fractiones inquirentibus accidit duplo plures fractiones debere capere in circulo per unam diametri partem maiori, quam in eo qui est per unam diametri partem minor. —De somnii interpretatione Iordani Bruni ^[9][7]

saec. XIX.

• Et quod variat, et quod variatur, itidem secundum aliquid seu secundum quantitatem aliquam vel magis vel minus variatum est, ac tanto tempore, duplo tempore duplum, et duplum duplo tempore; dimidium autem dimidiato tempore, vel dimidiato tempore dimidium, vel aequali tempore duplum. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[10][7]

Fontes

5. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodecimus, cap. 54, [117] — duplo
8. Isidorus Hispalensis - Etymologiarum libri XX. (Bibliotheca Augustana):  Liber II. Caput XXXI. [4] — duplo