efferre

Discretiva

efferre dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
efferre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	efferō (efferre)
efferre	—	praesens	activa	infinitivus	efferō

Appellatio pronuntiatusque

API: /efˈferre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fer·re — morphologica: ef-fer-re

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

T. Lucretius Carus –95…–55

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

Franciscus Petrarca 1304-1374

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• ut meum iudicium reprehendi a Quinto fratre vulgoque ab omnibus mallem quam illum non efferre me laudibus Ciceronesque nostros meo potius labore subdoceri quam me alium iis magistrum quaerere; ad quem ego quas litteras, di immortales, miseram, quantum honoris significantis, quantum amoris! —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1]

class.

• Nec me animi fallit Graiorum obscura reperta

difficile inlustrare Latinis versibus esse,

multa novis verbis praesertim cum sit agendum

propter egestatem linguae et rerum novitatem;

sed tua me virtus tamen et sperata voluptas

suavis amicitiae quemvis efferre laborem

suadet et inducit noctes vigilare serenas

quaerentem dictis quibus et quo carmine demum

clara tuae possim praepandere lumina menti,

res quibus occultas penitus convisere possis. —De rerum natura Lucretii ^[2][3]

class.

• ille quidem celare cupit turpique pudore

tempora purpureis temptat relevare tiaris;

sed solitus longos ferro resecare capillos

viderat hoc famulus, qui cum nec prodere visum

dedecus auderet, cupiens efferre sub auras,

nec posset reticere tamen, secedit humumque

effodit et, domini quales adspexerit aures,

voce refert parva terraeque inmurmurat haustae

indiciumque suae vocis tellure regesta

obruit et scrobibus tacitus discedit opertis. —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[4][3]

class.

• Non licet plus efferre quam intuleris, immo etiam ex eo, quod ad vitam adtulisti, pars magna ponenda est: detrahetur tibi haec circumiecta, novissimum velamentum tui, cutis; detrahetur caro et suffusus sanguis discurrensque per totum; detrahentur ossa nervique, firmamenta fluidorum ac labentium. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[5]

Latinitas postclassica

saec. II.

• occurrit matrona potens, quae molle Calenum

porrectura viro miscet sitiente rubetam

instituitque rudes melior Lucusta propinquas

per famam et populum nigros efferre maritos. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[6][3]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Nec satis est quantum habueris efferre; plusculum exigitur. Vide quam accurate viaticum parat peregre profecturus; copiosior cupit esse, quo longius pergit. Opimum tibi in hac peregrinatione viaticum ex virtutibus constabit; quibus affluentibus, etiam is alimenta corporis desint, pauper esse non poteris. Has igitur congrega, his te undique fulcias. —Epistole familiares Petrarcae ^[7][3]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Ut autem omne esse supereminet, continet, effundit atque conservat, ita omnia, quatenus sunt extra ipsum vel aliud ab ipso, sunt vanitas, nihil, non ens; relinquitur ut ipse sit solum ens, et hoc est nomen quod ipsius maxime possumus efferre et quod auditum et revelatum accepimus, ut appelletur ‘qui est’, vel ‘quod est’. —Summa terminorum metaphysicorum Iordani Bruni ^[8][3]

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (The Latin Library): Liber octavus. Ep. IV. [1] — efferre
5. Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber 17. 102, versus 25 — efferre