errantium

Discretiva

errantium dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
errantium	casus genitivus pluralis	participii errāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /erˈrantium/

(classice)

Syllabificatio phonetica: er·ran·ti·um — morphologica: err-ant-ium

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• summum esse quod vocant Saturni sidus ideoque minimum videri et maximo ambire circulo ac tricesimo anno ad brevissima sedis suae principia regredi certum est, omnium autem errantium siderum meatus, interque ea solis et lunae, contrarium mundo agere cursum, id est laevum, illo semper in dextra praecipiti. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes