exiere

Discretiva

exiere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
exiēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	exeō (exīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /eksiˈeːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ex·i·ē·re — morphologica: ex-i-ere

Formae aliae

• exiērunt

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• optimae sunt quae in collatione aurum albicare quadam argenti facie cogunt. hae funda includuntur perspicuae, ceteris subicitur aurichalcum, tametsi exiere iam de gemmarum usu. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Vicicitatio: exiere.
2. Vicifons: Naturalis Historia Plinii, liber XXXVII, [42].