exploratione

Discretiva

exploratione dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
explōrātiōne	casus ablativus singularis	substantivi explōrātiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /eks.ploːraːtiˈoːne/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ti·ō·ne — morphologica: ex-ploration-e

Loci

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

P. Cornelius Tacitus ca. 105-110

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Neque est quod temporis tarditas quemquam deterreat; nam quidquid morae est, in exploratione surculi absumitur. Ceterum cum fecunditas vitis comprobata est, celerrime insitionibus ad maximam numerum perducitur. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• nec exploratione occulta fallere Antonium temptavit, sed mandata imperatoris suumque animum professus, ut cuncta viseret postulat. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Malinae autem assisa quinque horas suae inundationis agit, et per septem horas eiusdem recessu ea littora quae compleverat vacua reddit; quae tantam concordiam cum luna videtur habere, ut in eius medio semper luna nascatur, quae per septem dies, et duodecim horas, et quartam diei partem, diligenti exploratione perseverare videtur. —De ordine creaturarum Isidori Hispalensis ^[4][2]

Fontes