facere

Discretiva

facere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
facere	—	praesens	activa	infinitivus	faciō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfakere/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fa·ce·re — morphologica: fac-ere

Dacoromane

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
facere	—	praesens	activa	infinitivus	face substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfa.t͡ʃe.re/

Syllabificatio phonetica: fa·ce·re — morphologica: fac-ere

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Gentium in toto orbe praestantissima una omnium virtute haud dubie Romana extitit. felicitas cui praecipua fuerit homini, non est humani iudicii, cum prosperitatem ipsam alius alio modo et suopte ingenio quisque determinet. si verum facere iudicium volumus ac repudiata omni fortunae ambitione decernere, nemo mortalium est felix. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

• Sed ego gnarus latrones illac ad reliquas commeasse praedas renitebar firmiter atque sic in animo meo tacitus expostulabam: «Quid facis, infelix puella? Quid agis? Cur festinas ad Orcum? Quid meis pedibus facere contendis? Non enim te tantum verum etiam me perditum ibis.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VI. Capitulum XXIX. Versus 7 — facere