facerent

Discretiva

facerent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
facerent	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	faciō (facere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfa.ke.rent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fa·ce·rent — morphologica: fac-erent

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Super lectulis origines quas adverti, hae: lectica, quod legebant unde eam  facerent  stramenta atque herbam, ut etiam nunc fit in castris; lecticas, ne essent in terra, sublimis in his ponebant; nisi ab eo quod Graeci antiqui dicebant λέκτρον lectum potius. Qui lecticam involvebant, quod fere stramenta erant e segete, segestria appellarunt, ut etiam nunc in castris, nisi si a Graecis: nam στέγαστρον ibi. —De lingua Latina Varronis ^[1]

Vide etiam:  → facerent (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber quintus, XXXV. p. 166 — facerent