faceret

Discretiva

faceret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
faceret	tertia singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	faciō (facere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfa.ke.ret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fa·ce·ret — morphologica: fac-eret

Latinitas Romana

saec. I.

• Multi viverent, si salutis gratia parvi facerent fortunas.

Canes effugere cum iam non possit fiber,

(Graeci loquaces quem dixerunt castorem

Et indiderunt bestiae nomen dei,

Illi qui iactant se verborum copia),

Abripere morsu fertur testiculos sibi,

Quia propter illos sentiat sese peti.

Divina quod ratione fieri non negem;

Venator namque simul invenit remedium,

Omittit ipsum persequi et vocat canes.

Hoc si praestare possent homines, ut suo

Vellent carere, tuti posthac viverent;

Haud quisquam insidias nudo  faceret  corpori. —Fabulae Phaedri ^[1][2]

Fontes

4. Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber II, capitulum VIII, [12] — faceret