faciebas

Discretiva

faciebas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
faciēbās	secunda singularis	imperfectum	activa	indicativus	faciō (facere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /fa.kiˈeːbaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fa·ci·ē·bās — morphologica: faci-ebas

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• a te exspecto si quid de Bruto. quamquam Nicias confectum putabat sed divortium non probari. quo etiam magis laboro idem quod tu. si quid est enim offensionis, haec res mederi potest. mihi Arpinum eundum est. nam et opus est constitui a nobis illa praediola et vereor ne exeundi potestas non sit cum Caesar venerit: de cuius adventu eam opinionem Dolabella habet quam tu coniecturam  faciebas  ex litteris Messallae. cum illuc venero intellexeroque quid negoti sit, tum ad quos dies rediturus sim scribam ad te. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

Fontes