fando

Discretiva

fando dictio est in variis linguis:

• Esperantice: fando

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
fandō	—	—	activa	gerundium­	dativo	for (fārī)
fandō	—	—	activa	gerundium­	ablativo	for (fārī)

Forma	Modus flexurae	originis
fandō	casus dativus singularis · genus masculinum	gerundivi fandus
fandō	casus ablativus singularis · genus masculinum	gerundivi fandus
fandō	casus dativus singularis · genus neutrum	gerundivi fandus
fandō	casus ablativus singularis · genus neutrum	gerundivi fandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfandoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fan·dō — morphologica: f-and-o

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Mitto haec. Venio ad ceteros vorsus ut illi vocant amatorios, quos tamen tam dure et rustice legere, ut odium moverent. Sed quid ad magica maleficia, quod ego pueros Scriboni Laeti, amici mei, carmine laudavi? An ideo magus, quia poeta? Quis unquam fando audivit tam similem suspicionem, tam aptam coniecturam, tam proxumum argumentum? ‘Fecit vorsus Apuleius.’ Si malos, crimen est, nec id tamen philosophi, sed poetae; sin bonos, quid accusas? ‘At enim ludicros et amatorios fecit.’ Num ergo haec sunt crimina mea, et nomine erratis, qui me magiae detulistis? —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[1][2]

Fontes