fantur

Discretiva

fantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
fantur	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	for (fārī)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfan.tur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fan·tur — morphologica: f-antur

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Fatur is qui primum homo significabilem ore mittit vocem. Ab eo, ante quam ita faciant, pueri dicuntur infantes; quom id faciunt, iam fari, quod vocabulum a similitudine vocis pueri, id dictum. Ab hoc tempore quod tum pueris constituant Parcae fando, dictum fatum et res fatales. Ab hac eadem voce qui facile fantur facundi dicti, et qui futura praedivinando soleant fari fatidici; dicti idem vaticinari, quod vesana mente faciunt. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

Fontes