fecisset

Discretiva

fecisset dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
fēcisset	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	faciō (facere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /feːˈkis.set/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fē·cis·set — morphologica: fec-isset

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 97 p.C.n.)

• Mancipi etiam si clam eo quem adversus legem  fecisset , multa dicebatur. In eisdem legibus adiectum est ita: “Ne quis aquam oletato dolo malo, ubi publice saliet. Si quis oletarit, sestertiorum decem milium multa esto.” Cuius rei causa aediles curules iubebantur per vicos singulos ex eis qui in unoquoque vico habitarent praediave haberent binos praeficere, quorum arbitratu aqua in publico saliret. —De aquaeductu urbis Romae Frontini ^[1][2]

Fontes