ferente

Discretiva

ferente dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ferente	casus ablativus singularis	participii ferēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /feˈrente/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fe·ren·te — morphologica: fer-ent-e

Loci

Latinitas Romana

class.

• catlitionem rustici vocant, gestiente natura semina accipere eaque animam ferente omnibus satis. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 39, [94] — ferente
2. Vicicitatio: ferente.