iactas

Discretiva

iactas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iactās	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	iactō (iactāre)

Forma	Modus flexurae	originis
iactās	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii iactus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈjak.taːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iac·tās — morphologica: iact-arum

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Phaedrus ca. -10…+60

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (50 a.C.n. / 704 a.u.)

• Res publica me valde sollicitat. Faveo Curioni, Caesarem honestum esse cupio, pro Pompeio emori possum, sed tamen ipsa re publica nihil mihi est carius; in qua tu non valde te iactas. Districtus enim mihi videris esse, quod et bonus civis et bonus amicus es. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

• Aras frequentas: nempe abigeris, quom venis.

Reges commemoras et matronarum oscula;

Super etiam iactas tegere quod debet pudor.

Nihil laboras: ideo cum opus est, nil habes.

Ego granum in hiemem cum studiose congero,

Te circa murum pasci video stercore. —Fabulae Phaedri ^[3][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Maiores nusquam rhonchi: iuvenesque senesque

Et pueri nasum rhinocerotis habent.

Audieris cum grande sophos, dum basia iactas,

Ibis ab excusso missus in astra sago. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Fontes