inducas

Discretiva

inducas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcās	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·cās — morphologica: in-duc-as

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Illud tamen vel tu me monuisse vel censuisse puta vel propter benevolentiam tacere non potuisse, ut, quod ego facio, tu quoque animum inducas, si sit aliqua res publica, in ea te esse oportere iudicio hominum reque principem, necessitate cedentem tempori; sin autem nulla sit, hunc tamen aptissimum esse etiam ad exsulandum locum. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1][2]

Fontes