inducebat

Discretiva

inducebat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcēbat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /induːˈkeːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·cē·bat — morphologica: in-duc-ebat

Loci

Titus Livius -58/+17

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Dum haec in Italia geruntur, Perseus quod iam inchoatum perficere, quia impensa pecuniae facienda erat, non inducebat in animum, ut Gentium Illyriorum regem sibi adiungeret, hoc, postquam intrasse saltum Romanos et adesse discrimen ultimum belli animadvertit, non ultra differendum ratus, cum per Hippiam legatum trecenta argenti talenta pactus esset, ita ut obsides ultro citroque darentur, Pantauchum misit ex fidissimis amicis ad ea perficienda. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ea cavillatio huiuscemodi fuit: ostendebat ei Antiochus in campo copias ingentis quas bellum populo Romano facturus comparaverat, convertebatque exercitum insignibus argenteis et aureis florentem; inducebat etiam currus cum falcibus et elephantos cum turribus equitatumque frenis, ephippiis, monilibus, phaleris praefulgentem. —Noctes Atticae A. Gellii ^[2][3]

Fontes

1. Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XLIV, caput 23, [1] — inducebat