inducemus

Discretiva

inducemus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcēmus	prima pluralis	futurum	activa	indicativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /induːˈkeːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·cē·mus — morphologica: in-duc-emus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sed tamen, si nobiscum eum rus aliquo eduxerimus, in hanc nostram rationem consuetudinemque inducemus. Magna enim nobis a te proposita merces est, quam certe nostra culpa numquam minus adsequemur. Quibus in locis et qua spe hiematurus sis ad me quam diligentissime scribas velim. —Epistolae ad Quintum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• Hac ratione stabulis ordinatis aquatile pecus inducemus; sitque nobis antiquissimum meminisse etiam in fluviatili negotio, quod in terreno praecipitur: Et quid quaeque ferat regio. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[3][2]

Fontes