inducente

Discretiva

inducente dictio est in variis linguis:

• Italice: inducente

Formae affines

Latine

indūcente

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
indūcente	casus ablativus singularis	participii indūcēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /induːˈkente/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·cen·te — morphologica: in-duc-ent-e

Italice

inducente

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
inducente	—	praesens	activa	participium	indurre

Appellatio pronuntiatusque

API: /induˈt͡ʃɛnte/

Syllabificatio phonetica: in·du·cen·te — morphologica: in-ducent-e

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Cumque id patefactum et iam ulcus purum est, coicienda eo pinna est, inlita medicamento cicatricem inducente, circaque idem medicamentum dandum, ut cutis circa pinnam sanescat; quo fit, ut ea remota postea facultas audiendi sit. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• Novi vero et praecipue declamatores audacius nec mehercule sine motu quodam imaginantur, ut et Seneca in controversia, cuius summa est, quod pater filium et novercam inducente altero filio in adulterio deprehensos occidit: Duc, sequor; accipe hanc senilem manum et quocunque vis imprime. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Fontes