inducere

Discretiva

inducere dictio est in variis linguis:

• Danice: inducere
• Dacoromane: inducere

Formae affines

Latine

indūcere

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcere	—	praesens	activa	infinitivus	indūcō
indūcere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkere/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·ce·re — morphologica: in-duc-ere

Dacoromane

inducere

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
inducere	—	praesens	activa	infinitivus	induce substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /in'dut͡ʃere/

Syllabificatio phonetica: in·du·ce·re — morphologica: in-duc-ere

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Ovidius Naso -42…+18

Aulus Cornelius Celsus 30

Marcus Valerius Martialis 40-103

Aulus Gellius ca. 130-170

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Qua re etsi minus veram causam habebis, tamen vel probabilem aliquam poteris inducere. Nutus tuus potest hominem summo loco natum, summo ingenio, summa virtute, officiosissimum praeterea et gratissimum, incolumem in civitate retinere. Quod ut facias ita a te peto, ut maiore studio magisve ex animo petere non possim. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1]

class.

• ille cadit praeceps et calce feritur aselli,

inclamatque suos auxiliumque rogat.

concurrunt satyri turgentiaque ora parentis

rident: percusso claudicat ille genu.

ridet et ipse deus, limumque inducere monstrat;

hic paret monitis et linit ora luto. —Fasti Ovidii Nasonis ^[2][3]

class.

• Quod si nihil superinponi dolor patitur, id, quod sine tumore est, fovere oportet spongia, quae in aquam calidam demittatur, in qua vel papaveris cortices vel cucumeris silvestris radix decocta sit; tum inducere articulis crocum cum suco papaveris et ovillo lacte. —De Medicina Celsi ^[4][3]

saec. I.

• Noli ergo, si tibi videtur, rem facere ridiculam et in toga saltantis inducere personam. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[5][3]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sed maius ego altiusque id esse existimavi quam quod meae aetati et mediocritati conveniret, ut cognovisse et condemnasse de moribus, non de probationibus rei gestae viderer; ut absolverem tamen inducere in animum non quivi et propterea iuravi, mihi non liquere, atque ita iudicatu illo solutus sum. —Noctes Atticae A. Gellii ^[6][3]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Illum omnia preter ultimum contempsisse, quod aurum et argentum diceret usque adeo nullius esse momenti, ut nedum viri animum capere, sed nec ullam quamlibet circumvolitantium avicularum ad canendum dulcius possent inducere; vestes non ut supervacuas modo respueret, sed ut impedimentum libertatis ac vinculum abhorreret; panem ignis quasdam quasi reliquias irrideret. —De vita solitaria Petrarcae ^[7]

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Familiares. (The Latin Library): Liber undecimus. Ep. XXII. [2] — inducere
7. Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De vita solitaria. (Universitas Turicensis): Liber II. 11 — inducere