inducet

Discretiva

inducet dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcet	tertia singularis	futurum	activa	indicativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːket/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·cet — morphologica: in-duc-et

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

• Eius vultus,

forma, cultus

pre puellis,

ut sol stellis,

sic prelucet.

o inducet

hanc nostra ratio,

ut dignetur suo nos beare consortio? —Carmina Burana variorum auctorum (Carmina amatoria, 70, 2. fl.1230)

Loci

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Plerumque etiam locis siccis et humidis arbores musco infestantur. Quem nisi ferramento eam raseris, nec fructum nec laetam frondem olea inducet. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[1][2]

Fontes