inducimur

Discretiva

inducimur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcimur	prima pluralis	praesens	passiva	indicativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkimur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·ci·mur — morphologica: in-duc-imur

Loci

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Non est diuturna possessio, in quam gladio inducimur: beneficiorum gratia sempiterna est. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[1][2]

Fontes