inducite

Discretiva

inducite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkite/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·ci·te — morphologica: in-duc-ite

Loci

Titus Livius -58/+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Inducite in animum quod non induxerunt patres avique vestri, non illi qui in Sacrum montem secesserunt, non hi qui postea Aventinum insederunt. Exspectate, dum vobis singulis, ut olim Coriolano, matres coniugesque crinibus passis obviae ab urbe veniant! —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Fontes