inductor

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduktor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·duc·tor — morphologica: in-duct-or

Notatio

← Latine: inducō

Nomen substantivum

induct|or, -ōris masc.

1. Qui aliquid inducit. ^[1]
2. (Translate) inductores sunt, qui servos caedunt, quod exercitum ulmorum in eorum terga tamquam tectorium in parietes inducunt. ^[1]
3. Homo ad fallendum paratus. ^[2]

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	inductor	inductōrēs	I
gen.	inductōris	inductōrum	II
dat.	inductōrī	inductōribus	III
acc.	inductōrem	inductōrēs	IV
abl.	inductōre	inductōribus	VI
voc.	inductor	inductōrēs	V

Usus

1. …
2. Inductores acerrimi, gnarique nostri tergi, qui saepe ante in nostras scapulas cicatrices indiderunt. (Plaut. Asin. 3. 2. 6.)

Dictiones collatae

Synonyma

1. …
2. …
3. fraudator

Collocationes

1. inductor litterarum

Dictiones derivatae

• inductrīx

Translationes

Qui aliquid inducit

Anglice: introducer (en)

Germanice: Einführer (de) m

Qui servos caedunt

Anglice: slave-driver (en)

Germanice: Durchprügler (de) m, Sklaventreiber (de) m

Homo ad fallendum paratus

Anglice: defrauder (en), fraud (en), fraudster (en) swindler (en)

Germanice: Betrüger (de) m, Schwindler (de) m

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 809 — “INDUCTOR, ōris, m. 3.”
2. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — inductor, ōris, m. (tom. 2, p. 0210)