induxerit

Discretiva

induxerit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūxerit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	indūcō (indūcere)
indūxerit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkserit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·xe·rit — morphologica: in-dux-erit

Loci

Titus Livius -58/+17

P. Cornelius Tacitus ca. 116

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Legiones duas Romanas habebat Postumius, sociumque ab supero mari tantum conscripserat ut viginti quinque milia armatorum in agros hostium induxerit. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Pompeium ac triumviros pacta in urbem rediit. exim Caesar cupidine formae aufert marito, incertum an invitam, adeo properus ut ne spatio quidem ad enitendum dato penatibus suis gravidam induxerit. —Annales P. Cornelii Taciti ^[3][2]

saec. II.

• Nam cui libentiae gratiaeque omnes conviviorum incognitae sint quique illarum omnino expers sit, si eum forte ad participandas eiusmodi voluptates aut voluntas tulerit aut casus induxerit aut necessitas compulerit, deleniri plerumque et capi, neque mentem animumque eius consistere, sed vi quadam nova ictum labascere —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes