interficere

Discretiva

interficere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
interficere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	interficiō (interficere)
interficere	—	praesens	activa	infinitivus	interficiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /in.terˈfi.ke.re/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fi·ce·re — morphologica: inter-fic-ere

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Is igitur non modo a te periculo liberatus, sed etiam honore amplissimo ornatus, arguitur domi te suae  interficere  voluisse: quod tu, nisi eum furiosissimum iudicas, suspicari profecto non potes. —Pro rege Deiotaro ad C. Caesarem oratio Ciceronis ^[1][2]

Fontes