interfui

Discretiva

interfui dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
interfuī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	intersum (interesse)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈterfuiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·ī — morphologica: inter-fu-i

Loci

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Hoc, qualecumque est, confesso mihi, ubicumque es, Alexander, remisisti: dexteram tuam amplexus, reconciliati pignus animi, convivio quoque interfui. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[1][2]

Fontes