interfuisse

Discretiva

interfuisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
interfuisse	—	perfectum	activa	infinitivus	intersum (interesse)

Appellatio pronuntiatusque

API: /interfuˈisse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·is·se — morphologica: inter-fu-isse

Loci

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• primi a Chaeronia legati, deinde a Thebis in ipso itinere occurrerunt, adfirmantes non interfuisse se, quo societas ea decreta esset, concilio; quos legati, nullo in praesentia responso dato, Chalcidem se sequi iusserunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.

• Ducem equitatus pridie viderant, sciebant regis interfuisse convivio: repente reum quidem, sed, ut iam damnatum, [immo] vinctum intuebantur. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3][2]

Fontes