interfuturum

Discretiva

interfuturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
interfutūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii interfutūrus
interfutūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii interfutūrus
interfutūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii interfutūrus
interfutūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii interfutūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /interfuˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·tū·rum — morphologica: inter-futur-um

Loci

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• nihil eius acceptum; gratiae regibus actae; et cum uterque se cum omnibus copiis in Aetoliam uenturum belloque interfuturum polliceretur, Ptolomaeo id remissum; Philippi legatis responsum gratum eum senatui populoque Romano facturum, si M'. Acilio consuli non defuisset. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Fontes