isses

Discretiva

isses dictio est in variis linguis:

• Germanice: isses

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
īssēs	prima singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	eō (īre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈiːs.seːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: īs·sēs — morphologica: isses

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Scribimus, et lacrimis oculi rorantur obortis;

adspice, quam sit in hoc multa litura loco!

si tam certus eras hinc ire, modestius isses,

et modo dixisses ‘Lesbi puella, vale!’

non tecum lacrimas, non oscula nostra tulisti;

denique non timui, quod dolitura fui.

nil de te mecum est nisi tantum iniuria; nec tu,

admoneat quod te, pignus, amantis, habes. —Heroides Ovidii Nasonis ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1364)

• Isses extra nostre habitabilis zone terminos, transisses occeanum, adisses antipodas; nullum tibi discurrendi finem, qua polles in reliquis, ratio fecisset. Quid multa? non alio quam podagre auxilio sisti quibas; illa tibi frenum stringit iubetque consistere. —Epistole familiares Petrarcae ^[3][2]

Fontes