lucebat

Discretiva

lucebat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
lūcēbat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	lūceō (lūcēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /luːˈkeːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: lū·cē·bat — morphologica: luc-ebat

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Valerius Martialis 40-103

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Erant autem eae stellae, quas numquam ex hoc loco vidimus, et eae magnitudines omnium, quas esse numquam suspicati sumus, ex quibus erat ea minima, quae ultima a caelo, citima a terris luce lucebat aliena. —De republica Ciceronis ^[1]

saec. I.

• Primos passa toros et adhuc placanda marito

Merserat in nitidos se Cleopatra lacus,

Dum fugit amplexus. Sed prodidit unda latentem;

Lucebat, totis cum tegeretur aquis:

Condita sic puro numerantur lilia vitro,

Sic prohibet tenuis gemma latere rosas.

Insilui mersusque vadis luctantia carpsi

Basia: perspicuae plus vetuistis aquae. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[2][3]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Scientiam quoque illius principium et intentionem, ac fortitudinem iustae operationis, quae prius in ipso vigebant, velut in caducum morbum in desperationem ducunt, quoniam lumen veritatis, quod illi lucebat, iam attenuatur. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis ^[4][3]

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - De republica. (The Latin Library): Liber sextus. XVI. [16] — lucebat