merge

Discretiva

merge dictio est in variis linguis:

• Anglice: merge
• Dacoromane: merge

Dictiones similes

• Hungarice: mérge

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merge	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmerge/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e

Dacoromane

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merge	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	merge

Appellatio pronuntiatusque

merge

API: /ˈmer.d͡ʒe/

(vox feminea)

merge

API: /ˈmer.d͡ʒe/

(vox mas)

Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e

Italice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merge	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	mergere

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmɛr.d͡ʒe/

Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e

Loci

Albius Tibullus -54…-19

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 19 a.C.n.)

• Haec fuerunt olim, sed tu iam mitis, Apollo,

Prodigia indomitis merge sub aequoribus,

Et succensa sacris crepitet bene laurea flammis,

Omine quo felix et sacer annus erit. —Elegiarum libri II Tibulli ^[1][2]

class.

• Magne regnator deum,

tam lentus audis scelera? tam lentus vides?

et quando saeva fulmen emittes manu,

si nunc serenum est? omnis impulsus ruat

aether et atris nubibus condat diem,

ac versa retro sidera obliquos agant

retorta cursus. tuque, sidereum caput,

radiate Titan, tu nefas stirpis tuae

speculare? lucem merge et in tenebras fuge. —Phaedra Senecae ^[3][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Zoile, quid solium subluto podice perdis?

Spurcius ut fiat, Zoile, merge caput. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Fontes