mergor

Discretiva

mergor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mergor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.gor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·gor — morphologica: merg-or

Latinitas Romana

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

• accessi primumque pedis vestigia tinxi,

poplite deinde tenus; neque eo contenta, recingor

molliaque inpono salici velamina curvae

nudaque  mergor  aquis. quas dum ferioque trahoque

mille modis labens excussaque bracchia iacto,

nescio quod medio sensi sub gurgite murmur

territaque insisto propioris margine ripae. —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes