merserint

Discretiva

merserint dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merserint	tertia pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	mergō (mergere)
merserint	tertia pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.se.rint/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·se·rint — morphologica: mers-erint

Latinitas postclassica

saec. III.

• Sed convertimini ad causam aliam respondentes collationem divinitatis meritorum remunerandorum fuisse rationem. Et hinc conceditis, opinor, illum deum deificum iustitia praecellere, qui non temere nec indigne nec prodige tantum praemium dispensarit. Volo igitur merita recensere, an eiusmodi sint, ut illos in caelum extulerint et non potius in imum Tartarum  merserint , quem carcerem poenarum infernarum, cum vultis, affirmatis. —Apologeticus adversus gentes Tertulliani ^[1][2]

Fontes