merseris

Discretiva

merseris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merseris	secunda singularis	perfectum	activa	coniunctivus	mergō (mergere)
merseris	secunda singularis	futurum exactum	activa	indicativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.se.ris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·se·ris — morphologica: mers-eris

Latinitas Romana

saec. I.

• Quod cum ita est, alter ex duobus surculis mergitur, alter eductus ad iugum in fructum submittitur. Neque inutile est ex ea vite, quam  merseris , enascentes in arcu propaginis pampinos educare, quos possis mox, si ita competet, vel propagare vel ad fructum relinquere. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[1][2]

Fontes