mersi

Discretiva

mersi dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: mersi
• Italice: mersi

Formae affines

Latine

mersī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mersī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.siː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·sī — morphologica: mers-i

Italice

mersi

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mersi	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	mergere

Forma	Modus flexurae	originis
mersi	forma pluralis · genus masculinum	participii merso

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmɛrsi/

Syllabificatio phonetica: mer·si — morphologica: mers-i

Latinitas Romana

class.

• Alius illis obicit neclegentiam nostri, alius iniquitatem; alius illos extra mundum suum proicit et ignavos hebetesque sine luce, sine ullo opere destituit; alius solem, cui debemus, quod inter laborem quietemque tempus divisimus, quod non tenebris  mersi  confusionem aeternae noctis effugimus, qui annum cursu suo temperat et corpora alit, sata evocat, percoquit fructus, saxum aliquod aut fortuitorum ignium globum et quidvis potius quam deum appellat. —De beneficiis Senecae ^[1][2]

Fontes