mersit

Discretiva

mersit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mersit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	mergō (mergere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.sit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·sit — morphologica: mers-it

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• at illa corollarium id esse et consumpturam eam cenam taxationem confirmans solamque se centiens HS cenaturam, inferri mensam secundam iussit. ex praecepto ministri unum tantum vas ante eam posuere aceti, cuius asperitas visque in tabem margaritas resolvit. gerebat auribus cum maxime singulare illud et vere unicum naturae opus. itaque expectante Antonio, quidnam esset actura, detractum alterum  mersit  ac liquefactum obsorbuit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes