narem

Discretiva

narem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
nārem	prima singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	nō (nāre)

Forma	Modus flexurae	originis
nārem	casus accusativus singularis	substantivi nāris

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈnaːrem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: nā·rem — morphologica: n-arem

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Vel narem incidendam esse ab ima parte ad os, ut et conspici locus possit, et facilius candens ferramentum admoveri; tum sui narem debere, et adustum quidem ulcus eadem ratione curari: suturam vero inlini vel spuma argenti vel alio glutinante. —De Medicina Celsi ^[1]

saec. I.

• Suffraginosae hordeacea farina imponitur, mox suppuratio ferro reclusa linamentis curatur, vel gari optimi sextarius cum libra olei per narem sinistram demittitur, admisceturque huic me-dicamini trium vel quattuor ovorum albus liquor separatis vitellis. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[2][3]

saec. I.

• Tota apud Ciceronem talis est: Hoc miror, hoc queror, quemquam hominem ita pessumdare alterum velle, ut etiam narem perforet, id qua ipse naviget. —Institutio oratoria Quintiliani ^[4][3]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, XI. — narem