noster

Latine

Appellatio pronuntiatusque

noster

API: /ˈnos.ter/

(classice)

Syllabificatio phonetica: nos·ter — morphologica: nost-er

Notatio

Nos + *-ter- comparativum (cf. inter, subter, vester, etc.)

Pronomen possessivum

nost|er, -ra, -rum

1. √ Qui ad nos pertinet; quem habemus.

Declinatio

Pronomen possessivum singularis				Pronomen possessivum pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	noster	nostra	nostrum	nom.	nostrī	nostrae	nostra
gen.	nostrī	nostrae	nostrī	gen.	nostrōrum	nostrārum	nostrōrum
dat.	nostrō	nostrae	nostrō	dat.	nostrīs	nostrīs	nostrīs
acc.	nostrum	nostram	nostrum	acc.	nostrōs	nostrās	nostra
abl.	nostrō	nostrā	nostrō	abl.	nostrīs	nostrīs	nostrīs
voc.	noster	nostra	nostrum	voc.	nostrī	nostrae	nostra

Translationes

Qui ad nos pertinet	dilatare ▼

Qui ad nos pertinet	collabi ▲

Anglice: √ our (en) Dacoromane: √ nostru (ro) m, noastră (ro) f, noștri (ro) m, pl, noastre (ro) f, pl Germanice: √ unser (de) m, n, unsere (de) f, pl, unsre (de) f, pl Graeca Antiqua: √ ἡμέτερος (grc) ‎(hēméteros) Hispanice: √ nuestro (es) Islandice: √ okkar (is) Italice: √ nostro (it) Lusitane: √ nosso (pt) Ruthenice: √ наш (ru) m ‎(naš), наша (ru) f ‎(naša), наше (ru) n ‎(naše), наши (ru) pl ‎(naši) Turcice: √ bizim (tr)

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Ecce quidam miles per mediam plateam dirigit cursum petiturus iam populo postulante illam de publico carcere mulierem, quam dixi propter multiforme scelus bestis esse damnatam meisque praeclaris nuptiis destinatam. Et iam torus genialis scilicet  noster  futurus accuratissime disternebatur lectus Indica testudine perlucidus, plumea congerie tumidus, veste serica floridus. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1]

Vide etiam:  → noster (Vicicitatio)

Fontes

1. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber X. Capitulum XXXIV. Versus 4 — noster