oppositionis

Discretiva

oppositionis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
oppositiōnis	casus genitivus singularis	substantivi oppositiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /oppositiˈoːnis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: op·po·si·ti·ō·nis — morphologica: op-position-is

Loci

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas nova

saec. XVI.

• Opposita dupliciter considerantur: uno pacto secundum rationem generalem, et ita sub illis includitur ratio quatuor generum oppositionis, et titulus iste debet praecedere titulum relativorum et contrariorum, quia relativa et contraria una cum privativis et contradictoriis sunt species oppositionis; alio pacto sumitur proprius, ut oppositionem intelligimus eorum, quae ex adverso se respiciunt citra contrarietatem et relationem, et ita oppositio est triplex, privativa, contradictoria et regionalis. —Summa terminorum metaphysicorum Iordani Bruni ^[1][2]

Fontes