peperi

Discretiva

peperi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
peperī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	pariō (parere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpe.pe.riː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·pe·rī — morphologica: peper-i

Loci

Titus Livius -58…+17

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 409-411 u.c.)

• Non factionibus [modo] nec per coitiones usitatas nobilibus sed hac dextra mihi tres consulatus summamque laudem peperi. Fuit cum hoc dici poterat: patricius enim eras et a liberatoribus patriae ortus, et eodem anno familia ista consulatum quo urbs haec consulem habuit: nunc iam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Cum M. Naevius tribunus plebis accusaret eum ad populum diceretque accepisse a rege Antiocho pecuniam, ut condicionibus gratiosis et mollibus pax cum eo populi Romani nomine fieret et quaedam item alia crimini daret indigna tali viro, tum Scipio pauca praefatus, quae dignitas vitae suae atque gloria postulabat: ‘memoria,’ inquit ‘Quirites, repeto diem esse hodiernum, quo Hannibalem Poenum imperio vestro inimicissimum magno proelio vici in terra Africa pacemque et victoriam vobis peperi inspectabilem.’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes