perfeci

Discretiva

perfeci dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
perfēcī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	perficiō (perficere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /perˈfeːkiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·fē·cī — morphologica: per-fec-i

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Vides propinquitas quid habeat. Nos vero conficiamus hortos. Conloqui videbamur in Tusculano cum essem. tanta erat crebritas litterarum. Sed id quidem iam erit. Ego interea admonitu tuo  perfeci  sane argutulos libros ad Varronem sed tamen exspecto quid ad ea quae scripsi ad te, primum qui intellexeris eum desiderare a me cum ipse homo πολυγραφώτατος numquam me lacessisset; deinde quem ζηλοτυπεῖν nisi forte Brutum, quem si non ζηλοτυπεῖς multo Hortensium minus aut eos qui de re publica loquuntur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1]

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

• Denique totam machinam malleolis candentibus et ballistarum plagis dissipaverunt. Ita eae victoriae civitatum non machinis, sed contra machinarum rationem architectorum sollertia sunt liberatae.

Quas potui de machinis expedire rationes pacis bellique temporibus et utilissimas putavi, in hoc volumine  perfeci . In prioribus vero novem de singulis generibus et partibus comparavi, uti totum corpus omnia architecturae membra in decem voluminibus haberet explicata. —De architectura Vitruvii ^[2]

Vide etiam:  → perfeci (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (Universitas Turicensis): Liber tertius decimus. Ep. XVIII. [2] — perfeci
2. De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber decimus, 16. [12] — perfeci