perfice

Discretiva

perfice dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
perfice	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	perficiō (perficere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈper.fi.ke/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·fi·ce — morphologica: per-fic-e

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Iam agnosco Graecum. Sed quoniam coëgisti ut concederem, qui mortui essent, eos miseros non esse,  perfice , si potes, ut ne moriendum quidem esse miserum putem. —Tusculanae disputationes Ciceronis ^[1][2]

Fontes