perficite

Discretiva

perficite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
perficite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	perficiō (perficere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /perˈfi.ki.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·fi·ci·te — morphologica: per-fic-ite

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• Reddite igitur, patres conscripti, ei vitam, cui ademistis. Vita enim mortuorum in memoria est posita vivorum.  Perficite , ut is quem vos inscii ad mortem misistis, immortalitatem habeat a vobis. Cui si statuam in rostris decreto vestro statueritis, nulla eius legationem posteritatis obscurabit oblivio. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis ^[1][2]

Fontes